ผมนอนมองความว่างเปล่าของเพดานมาร่วมชั่วโมงแล้ว ก่อนหน้านั้นก็นั่งสไลด์มือถือไปมา หวังว่าจะมีใครสักคนทักมาบ้าง
เสียงจากเพื่อนบ้านดังอึกทึก จะไม่ให้ดังแบบนี้ได้ไง ก็มันวันสิ้นปีนี่หน่า ใครๆก็อยากฉลองปีใหม่ที่จะมาถึงในไม่อีกกี่ชั่วโมงกันทั้งนั้น ส่วนผมน่ะหรอ? นอนเปื่อยอยู่บนเตียงนี่ไง…
จริงๆการนอนนิ่งๆมองเพดานในวันสิ้นปีแบบนี้ก็ไม่เห็นแปลกนะ ถ้าเราไม่มองว่ามันคือวันพิเศษน่ะ
ผมนอนเหม่อมองเพดานสีขาวสลับกับไฟประดับต้นคริสต์มาสที่อุตส่าห์หามาสร้างบรรยากาศให้กับตัวเอง ปล่อยให้เพลงที่เปิดแต่ไม่ได้ตั้งใจจะฟังไหลผ่านโสตประสาท พลางนึกถึงว่า ในปีที่ผ่านมาเราทำอะไรไปบ้างนะ?
ผมหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง เปิดแอพพลิเคชั่นไดอารี่แล้วก็ลองสไลด์ดูว่าทำอะไรไปบ้างในปีที่ผ่านมา หลายๆเหตุการณ์ก็ลืมไปแล้วว่าเคยเกิดขึ้น หลายๆอย่างก็เสียดายที่ทำอะไรพลาดไป หลายๆความคิดก็ชวนขำว่าทำไมตอนนั้นถึงคิดแบบนั้นนะ จนมาถึงวันนี้เมื่อปีที่แล้ว…
วันที่ผมโดนใครคนหนึ่งลากออกจากห้องแคบๆห้องนี้ ออกจากพื้นที่ที่เรารู้สึกปลอดภัย ออกไปพบผู้คนมากมายเบียดเสียดยัดเยียด …แต่กลับรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาดที่มีใครสักคนอยู่ตรงนั้นกับเรา
พอหันกับมามองตัวเองตอนนี้ เห้อ… อยู่ในที่ที่รู้สึกว่าตัวเองปลอดภัย แต่กลับรู้สึกว่างๆ โหวงๆ อย่างบอกไม่ถูก
At Da Wantz 